Komodo zoekt de schaduwzijde van het uitgaansleven op.

Komodo grijpt de luisteraar bij de lurven. Dit is muziek voor en door liefhebbers van het onalledaagse en de verlokkingen van de nacht, van de jacht en de roes, van tot het randje gaan en er voorbij, van keihard party-en tot de vogeltjes gaan zingen. Muziek die stuitert, deint, bruist en sleurt. Waar de fun en de levenslust van afspat. Muziek die altijd uitgaat van de groove. Gemaakt met de hersenen, maar steevast met de bedoeling om je heupen en oerdriften te activeren. Tegelijkertijd is de band ook zeker niet blind voor de realistische kanten van de nacht.

De tien songs op dit debuutalbum spelen zich allemaal af in het schemergebied tussen nacht en ochtend. De paar uur waarin de roes van de nacht plaatsmaakt voor het confronterende daglicht. Als chroniqueur van het nachtleven laveert hij tussen Springsteen, Alex Turner en Herman Brood. Escapisme en hedonisme vormen de drijfveren in het duister, maar het besef dat er een tol moet worden betaald als het weer licht wordt is nimmer ver weg.

Komodo zoekt de schaduw-zijde van het uitgaansleven op. Aan zwaarmoedigheid of zelfmedelijden doet hij niet, wel aan zelfrelativering, ironie en kleurrijke personages, zoals bijvoorbeeld het zelfdestructieve meisje Kathy in Things, de enige ballad van het album.  In het nummer 44 Calls, een broeierige vintage rocksong met oriëntaalse swagger en overstuurde mandoline gaat het over een small time drugsdealer die hopeloos verstrikt zit in een leven waar hij niet uit kan stappen, hoe graag hij ook zou willen, want: 44 calls to make...

Het album sluit af met Whip Hand, een psychedelische woestijn-blues over de spirituele zoektocht naar de Zen in jezelf. Het vijftal grossiert in puntige, geraffineerd gestructureerde rocksongs, maar Whip Hand herinnert ook aan de trippy nachtelijke jams op wilde zomerse feesten, waar de kiem voor Komodo werd gezaaid.