Big Thief omarmt het oneindige: 'Double Infinity' is een grandioos vertrek

Manhattan in de winter, bevroren straten. En toch stapte Big Thief drie weken lang dagelijks op de fiets, van Brooklyn naar de legendarische Power Station op 53rd Street en terug. Een ogenschijnlijk kleine inspanning, maar het is slechts het topje van de ijsberg aan toewijding die in Double Infinity zit, het nieuwe album dat een grandioos vertrek markeert voor Big Thief.

In de warmte van de houten studio, waar legendes als Bruce Springsteen ooit stonden, verzamelde zich een ultramoderne gemeenschap van muzikanten. Ze speelden alles tegelijk in, improviserend en collectieve ontdekkingen doend, negen uur per dag. Double Infinity is het archief van die gezamenlijke muzikale reis. Het resultaat kon dan ook alleen geproduceerd, geëngineerd en gemixt worden door de vertrouwde Big Thief-collaborator Dom Monks.

De line-up was indrukwekkend: Laraaji creëerde drones met citer en iPad, en zong intuïtieve vocalen. Joshua Crumbly verzorgde de baslijnen, Mikey Buishas experimenteerde met live tapeloops en toetsen, terwijl Mikel Patrick Avery, Jon Nellen en Caleb Michel de percussie voor hun rekening namen. Adam Brisbin speelde gitaar, en Hannah Cohen, June McDoom en Alena Spanger voegden zich bij het koor, samen met de kernleden Adrianne Lenker, Buck Meek en James Krivchenia.

Een reis door tijd en emotie

De openingstrack, ‘Incomprehensible’, zet direct de toon. Adrianne blikt terug op jeugdherinneringen, maar richt haar blik resoluut op de toekomst: "everything I see from now on will be something new." Zelfs de zilveren haren op haar schouders zijn nieuw, maar de angst voor veroudering wordt doorbroken door de wijsheid van haar moeder en grootmoeder. "How can beauty that is living be anything but true?", zingt ze. Het leven wordt gevormd door het leven zelf: "Let gravity be my sculptor, let the wind do my hair." In de acceptatie van het grootste mysterie, dat van geboren worden en een tijdje blijven, claimt Adrianne haar plek: "Incomprehensible, let me be."

Op ‘Words’ ontvouwt Adrianne’s stem zich vanuit een delicate kwetsbaarheid. Woorden schieten tekort om afstand te overbruggen, waardoor ze zich "only ever half home" voelt. Haar onderbewustzijn weet wat er gezegd moet worden, maar "words won’t make it right." Een innerlijk vuur laait op, een vitaliteit die snakt naar lucht. "Now I’m higher than I’ve ever been," klinkt het, terwijl de woorden beneden doelloos rondzweven.

‘Los Angeles’ is een klassieke en standvastige song van wedergeboorte. Na jaren van scheiding bloeit vriendschap weer op. Reünies roepen herinneringen op: "The picture box is full and we are kissing in a fistful of fragments falling down." De tijd mag de liefde dan wel hervormen, zinken kan ze niet: "I’ll follow you forever. Even without looking. You call we come together." Het refrein benoemt de magie, de betovering die hen ooit bond en hun levens nog steeds verweeft: "You sang for me. You sang for me."

Piano-klanken dalen mooi neer uit een zwevende groove in ‘All Night All Day’, een nummer over puur plezier. Lichamen worden geprezen, en het prijzen van een geliefde vraagt om zang: "All night, all day, I could go down on you." Te vaak verzegelt schaamte onze lippen, maar hier wordt dat taboe doorbroken. Liefde is geen gif of suiker, geen bitterheid of zoetheid, maar iets diepers dan beide, dieper dan sensatie. Het is het "eye behind the essence" dat groter is dan welke benaming dan ook. Liefde bedrijven kan de uitdrukking zijn van dit naamloze.

---

Generaties en rock-'n-roll

‘Grandmother’ is het eerste nummer dat alle drie de leden van Big Thief samen schreven. Ze stellen de vraag: "what should be done with generations of love and pain?" De toekomst nadert, en de plekken waar ze dansen en kussen zullen verdwijnen. De zorg om de toekomst houdt grootmoeder wakker. Een verontschuldiging aan een geliefde voor luiheid wordt gevolgd door een heldere oproep tot transformatie: "I saw sun through the clouds. I saw love through the pain." Het refrein weet wat er moet gebeuren: "Gonna turn it all into rock and roll."

Het titelnummer, ‘Double Infinity’, reikt naar het idee van innerlijke en uiterlijke werelden, en het lichaam als de brug ertussen. Het spreekt over het vagevuur dat door het menselijk brein wordt gecreëerd, altijd zoekend naar het verleden of de toekomst, tussen de dingen die we verloren hebben en de dingen die we willen, tussen verlangen en spijt. "Beauty speak to me, let me know you, let me see myself inside your mystery, through the crystal cage of aging." Het roept op tot ware schoonheid om te spreken, niet de gefabriceerde, geconditioneerde ideeën van schoonheid. Op de brug tussen "what is forming" en "what is fading", tussen "losing and of gaining", "mourning and celebrating", schuilt wellicht troost in het "eye behind the essence, still, unmovable", datgene dat "unchanging" is, buiten de tijd. Is het liefde?

Double Infinity is een album dat uitnodigt tot diepe reflectie, en tegelijkertijd muzikaal meeslepend is. Wat zijn jouw eerste gedachten bij deze nieuwe muzikale reis van Big Thief?