DIRK. hoeven we natuurlijk niet meer voor te stellen?

Iedere indie lover heeft de debuutplaat ‘album’ en grote doorbraak ‘Cracks in Common Sense’ in de platenkast staan, toch? Of je weet op z’n minst dat DIRK. grossiert in geweldige radiohits en is uitgegroeid tot één van de populairste (live-)acts van onze contreien.

De twee jaar na ‘Cracks In Common Sense’ heeft DIRK. gebruikt om nog hechter te worden en het weinige resterende babyvet met chirurgische precisie te verwijderen. De band klinkt op nieuwe plaat ‘Idiot Paradise’ (nog) gerichter, haalt venijniger uit en gooit tegelijk de deuren open naar nieuw muzikaal terrein. DIRK. is nog altijd nostalgisch en warm als Weezer, edgy als Pixies en Fugazi, en doet er à la ‘13’ van Blur nog een geut intelligente en bredere internationale sound bij.

‘Idiot Paradise’ is een opeenvolging van hoogtepunten. Openingstrack ‘Half-Life’ klinkt als Sonic Youth en Fontaines D.C. die de handen in elkaar slaan: verschroeiende post-punk met een flinke dosis 90s alternative. De titeltrack is melodieus as hell en mondt met rotverslavende hooks uit in een woeste coda met gitaren als weerhaken en stuwende drums, op het snijpunt van Car Seat Headrest en Silversun Pickups. ‘No’ en ‘Roman Numerals’ zijn DIRK. zoals we ze kennen en koesteren: punchy, belachelijk catchy en radiovriendelijke gitaarnoise. ‘I Can’t Sleep’ klinkt als een onlangs opgedoken en fan-tas-tische lost track van Pavement’s Wowee Zowee.

En slotsong ‘Alarms’ zet het gepaste vette uitroepteken achter dit grandiose album, met een epische outro that has DIRK. written all over it.