Het tiende Bright Eyes studioalbum – het eerste sinds 2011

Aan de titel van het nieuwe album zal het niet liggen, die is prachtig, poëtisch, onheilspellend en suggestief. Het tiende Bright Eyes studioalbum – het eerste sinds 2011 – schetst geen fijn wereldbeeld, maar dat betekent des te meer dat de songs er toe doen. Conor Oberst vecht tegen demonen en pakt grote thema’s aan. Zoals bijvoorbeeld het diepgaande schemergebied tussen rouw en opluchting.

Net als bij al z’n albums is Oberst op z’n best in apocalyptische staat, dan haalt hij alles uit zichzelf, is melancholisch, fatalistisch, zweept zichzelf op, drijft zichzelf naar de afgrond en houdt gelukkig net op tijd in. Dit is een album van een enorm ervaren artiest die nog steeds probeert als een onbevangen wezen naar de wereld te kijken, met scepsis dat wel.