"Smokestack Lightnin'" van Howlin' Wolf

1. Introductie: De Onheilspellende Echo van "Smokestack Lightnin'"

"Smokestack Lightnin'", opgenomen door de legendarische bluesman Howlin' Wolf (geboren als Chester Arthur Burnett) in 1956, staat als een monument in de geschiedenis van de blues en de populaire muziek. Het is een nummer dat de tand des tijds heeft doorstaan, generaties musici heeft beïnvloed en een onuitwisbare stempel heeft gedrukt op het muzikale landschap. De hypnotiserende, minimalistische structuur, gecombineerd met Wolfs rauwe, oerkrachtige vocalen en de snerpende gitaarlijnen, creëert een sfeer van onheilspellende spanning en diepe emotie. Het nummer is niet zomaar een lied; het is een sonische ervaring die de essentie van de blues distilleert.

De impact van "Smokestack Lightnin'" wordt onderstreept door de vele erkenningen die het heeft ontvangen. Het is opgenomen in de Grammy Hall of Fame (1999), de Blues Foundation Hall of Fame (1985), de National Recording Registry van de U.S. Library of Congress (2009), Rolling Stone's "500 Greatest Songs of All Time" (nummer 291), en de Rock and Roll Hall of Fame's "500 Songs that Shaped Rock and Roll".¹ Deze onderscheidingen getuigen van de blijvende culturele en historische significantie van het nummer.

Tabel 1: Kerngegevens "Smokestack Lightnin'"

De kracht van "Smokestack Lightnin'" reikt verder dan de feitelijke gegevens. Howlin' Wolf was een imposante verschijning, zowel fysiek als vocaal.⁵ Deze fysieke aanwezigheid, gecombineerd met een stem die door merg en been ging, versterkte de "metafysische doodsangst" die het nummer volgens sommigen uitstraalt.² De luisterervaring wordt hierdoor intens en bijna tastbaar. Het is deze belichaming van de blues door Wolf zelf, een artiest die door Sam Phillips werd omschreven met de woorden "This is where the soul of man never dies" ⁶, die bijdraagt aan de unieke aura van het nummer. Deze onmiddellijke en diepe impact was een voorbode van de latere, wijdverbreide erkenning van "Smokestack Lightnin'".

2. De Oorsprong van een Bluesklassieker

De totstandkoming van "Smokestack Lightnin'" is een verhaal dat diep geworteld is in de persoonlijke geschiedenis van Howlin' Wolf en de rijke traditie van de Delta blues.

Howlin' Wolf: Van de Delta naar Chicago
Chester Arthur Burnett bracht zijn vormingsjaren door in de Mississippi Delta, een broedplaats voor de blues. Hij leerde het vak van pioniers als Charley Patton, wiens percussieve gitaarstijl, rauwe zang en dynamische podiumprésence een blijvende invloed op hem hadden.1 Ook nam hij harmonicalessen van de legendarische Sonny Boy Williamson II (Aleck Miller).2 Deze vroege invloeden legden de basis voor Wolfs unieke en krachtige stijl. Zoals veel Afro-Amerikanen in die tijd migreerde Wolf later naar het noorden, en belandde hij in Chicago, het epicentrum van de naoorlogse elektrische blues. Hier zou hij zijn geluid verder ontwikkelen en verfijnen.

Muzikale Smeltkroes: Invloeden en Inspiratiebronnen
"Smokestack Lightnin'" ontstond niet in een vacuüm. Het nummer put rijkelijk uit eerdere bluescomposities en -thema's. Specifieke nummers die als inspiratiebron worden genoemd, zijn Tommy Johnson's "Big Road Blues" 1, Mississippi Sheiks' "Stop and Listen Blues" 1, en Charley Patton's "Moon Going Down".1 Wolf nam elementen uit deze nummers – tekstflarden, melodische ideeën, ritmische patronen – en transformeerde ze tot iets nieuws en eigens. Dit proces van lenen en herinterpreteren is kenmerkend voor de orale traditie van de blues, waar muzikale ideeën vrijelijk werden uitgewisseld en aangepast.9

De centrale metafoor van het nummer, de "smokestack lightning," is direct afkomstig van Wolfs eigen observaties. Hij vertelde dat hij als kind op het platteland treinen zag passeren en gefascineerd was door de vonken die uit de schoorstenen kwamen: "That was smokestack lightning".¹ Treinen zijn een krachtig en veelvoorkomend symbool in de blues, en representeren thema's als migratie, ontsnapping, het lot, en de industrialisatie die het landschap en de levens van velen veranderde.¹⁰ Deze fascinatie voor treinen is meer dan een louter visuele inspiratie; het resoneert met diepere culturele en historische stromingen, zoals de Grote Migratie van Afro-Amerikanen vanuit het Zuiden naar de industriële steden in het Noorden.

De Evolutie: Van "Crying at Daybreak" naar "Smokestack Lightnin'"
Voordat "Smokestack Lightnin'" zijn definitieve vorm kreeg, had Wolf al een eerdere versie van het nummer opgenomen. In 1951 nam hij voor RPM Records het nummer "Crying at Daybreak" op.1 Deze versie bevat al enkele van de lyrische en muzikale kiemen van het latere meesterwerk, inclusief de regel "O-oh smokestack lightnin', shinin', just like gold, oh don’t you hear me cryin’".1 De evolutie van "Crying at Daybreak" naar de Chess-opname van 1956 laat een artistiek rijpingsproces zien. Over een periode van meerdere jaren verfijnde en intensiveerde Wolf het nummer, wat uiteindelijk culmineerde in de krachtige, hypnotiserende versie die de muziekgeschiedenis zou ingaan. Zijn genialiteit lag niet zozeer in het creëren van volledig nieuwe elementen, maar in het distilleren en versterken van bestaande bluesmotieven, en deze te personaliseren met zijn unieke vocale kracht en de kenmerkende arrangementen. De ontberingen en de rauwe expressie van de Delta blues, die Wolf uit de eerste hand had ervaren, vormden de authentieke basis van waaruit de intensiteit van "Smokestack Lightnin'" kon ontstaan. Zijn verhuizing naar Chicago en de overstap naar elektrische instrumenten voegden een nieuwe, krachtige dimensie toe zonder de diepe wortels in de Delta-traditie te verliezen.

3. De Opnamesessie van 1956: Een Historisch Moment

De opname van "Smokestack Lightnin'" in januari 1956 in de studio's van Chess Records in Chicago was een cruciaal moment, niet alleen voor Howlin' Wolf, maar voor de bluesmuziek als geheel.

Setting en Sfeer in de Chess Studio's
Chess Records, opgericht door de broers Leonard en Phil Chess, was een hoeksteen van de Chicago blues scene en speelde een instrumentale rol in het populariseren van het genre. De studio stond bekend om zijn vermogen om de rauwe energie en spontaniteit van live bluesoptredens vast te leggen. Hoewel specifieke details over de sfeer tijdens de opnamesessie van "Smokestack Lightnin'" schaars zijn, kan men aannemen dat de focus lag op het creëren van een authentieke, ongepolijste sound.2

De Band: Chemie en Bijdragen
De muzikanten die Wolf begeleidden tijdens deze sessie waren stuk voor stuk meesters in hun vak en cruciaal voor het eindresultaat 1:

• Howlin' Wolf zelf was de onbetwiste leider, wiens intense zang en snerpende harmonicaspel de kern van het nummer vormden.
• Hubert Sumlin op gitaar leverde de iconische, minimalistische maar snijdende gitaarlijn die onlosmakelijk met het nummer verbonden is. Zijn unieke stijl, vaak gekenmerkt door onverwachte frasering en een bijtende toon, was een perfecte aanvulling op Wolfs vocalen.¹ Sumlin zelf onthulde later dat hij zijn plectrum had afgezworen om "Smokestack Lightnin'" beter te kunnen spelen, en ontdekte: "I don't need no pick. I don't need anything but my fingers".¹⁴ Deze persoonlijke openbaring onderstreept de diepe connectie die hij voelde met het nummer en de zoektocht naar de perfecte expressie.
• Willie Johnson, eveneens op gitaar, zorgde waarschijnlijk voor een solide ritmische basis of een complementaire gitaarpartij die de groove versterkte.
• Hosea Lee Kennard op piano voegde subtiele texturen en harmonische ankers toe, ondanks de dominante een-akkoordstructuur van het nummer.
• Willie Dixon, de legendarische bassist, songwriter en A&R man voor Chess, legde de pulserende baslijn neer die essentieel was voor de hypnotische groove. Zijn aanwezigheid was cruciaal; hoewel hij naar verluidt aanvankelijk verbaasd was over de betekenis van de tekst "Smokestack lightnin', shinin' just like gold" ³, herkende hij ongetwijfeld de rauwe kracht en originaliteit van Wolfs performance.
• Earl Phillips op drums leverde de onverbiddelijke, "hypnotic pounding beat" die het nummer zijn voortstuwende karakter geeft.³

De interactie tussen deze muzikanten was essentieel. Ondanks de minimalistische harmonische structuur – het nummer blijft grotendeels op één akkoord hangen – wist de band een constante spanning en intensiteit te behouden.³ Dit was een gedurfde artistieke keuze in een tijd waarin melodische en harmonische variatie vaak de norm was. Dit minimalisme was echter geen beperking, maar juist een bron van immense kracht, die de nadruk legde op ritme, timbre en dynamiek.

Productie en Release
Het nummer werd geproduceerd door Leonard en Phil Chess, samen met Willie Dixon.2 In maart 1956 werd "Smokestack Lightnin'" uitgebracht op Chess 1618, zowel op 45-toeren als 78-toeren singles.2 De opname weerspiegelde de typische Chess-aanpak: het vastleggen van een rauwe, live-energie, wars van overmatige studiotrucage.

4. Muzikale Anatomie van "Smokestack Lightnin'"

"Smokestack Lightnin'" is een meesterwerk van muzikaal minimalisme en expressieve kracht. De unieke sound wordt bepaald door een combinatie van een hypnotiserende structuur, de rauwe instrumentatie en de onmiskenbare vocale presentatie van Howlin' Wolf.

De Hypnotiserende Een-Akkoordstructuur: Minimalisme en Maximale Impact
Het meest opvallende kenmerk van "Smokestack Lightnin'" is de "one-chord vamp".1 Het nummer blijft grotendeels hangen op een enkel akkoord, nominaal E-majeur, maar doorspekt met "flatted blue notes" die het een ambigu karakter geven en het doen neigen naar E-mineur.1 Deze harmonische dubbelzinnigheid is inherent aan de blues en draagt bij aan de gespannen, onheilspellende sfeer. De structuur wordt verder gekenmerkt door een "propulsive" en "hypnotic pounding beat" 2, die een trance-achtige, bijna locomotief-achtige cadans creëert die subtiel versnelt.2 De spanning wordt niet opgebouwd door traditionele akkoordwisselingen, maar door dynamische variaties, ritmische intensiteit en de emotionele lading van Wolfs performance.3 Deze beperking tot één akkoord dwingt de muzikanten om expressie te vinden in andere muzikale parameters, wat resulteert in een geluid dat zowel primitief als uiterst geraffineerd aanvoelt.

Instrumentale Lagen

• De Stem als Instrument: Howlin' Wolfs Vocale Kracht en Expressie:

  Wolfs stem is het absolute middelpunt van het nummer. Zijn "quintessential howling cry" 3, de "intense field holler vocal" 2, en het gebruik van dramatische falsetto "howls" 2 zijn onmiskenbaar. De textuur van zijn stem – rauw, gruizig, vaak omschreven als "whiskey soaked" 2 – ademt authenticiteit en doorleefde pijn. Het lijkt soms alsof hij "flailing for words" is, wat de overgebrachte "metafysische doodsangst" nog versterkt.2

• De Priemende Mondharmonica:

  Naast zijn zang hanteert Wolf de mondharmonica met een even grote expressieve kracht. Zijn "blasts of raw country blues harmonica" 2 fungeren als een tweede stem, een echo van zijn vocale kreten. Ze doorbreken de vocale frasen en benadrukken de landelijke Delta-roots van het nummer, en voegen een extra laag van rauwheid en emotie toe.

• Hubert Sumlins Gitaarriff: Eenvoud en Genialiteit:

  De gitaarlijn van Hubert Sumlin is een van de meest iconische en direct herkenbare riffs in de bluesgeschiedenis.1 De riff is minimalistisch, maar tegelijkertijd snijdend en vol karakter. Sumlins vingerstijl, zonder plectrum, gaf hem een unieke controle over de toon en dynamiek, waardoor de gitaar perfect verweven raakt met Wolfs zang en de pulserende ritmesectie.14 De scherpe, bijtende toon van de gitaar draagt significant bij aan de hypnotische en onheilspellende sfeer van het nummer.

• De Stuwende Kracht van Piano, Bas en Drums:

  Hoewel de piano van Hosea Lee Kennard subtiel op de achtergrond aanwezig is, levert deze belangrijke harmonische ondersteuning en ritmische accenten binnen de een-akkoordstructuur. De baslijn van Willie Dixon vormt de solide, pulserende fundering waarop de rest van het arrangement rust. Earl Phillips' drumwerk is cruciaal voor de "pounding" kwaliteit van het nummer; zijn onverbiddelijke, voortstuwende beat definieert de groove en versterkt het trance-achtige effect.3

Lyrische Diepgang: Een Collage van Bluespoëzie, Verlangen en de Spoorwegen

De tekst van "Smokestack Lightnin'" is een "pastiche of ancient blues lines and train references, timeless and evocative".1 De lyriek is fragmentarisch en suggestief, eerder een verzameling van emotioneel geladen beelden en kreten dan een coherent verhaal.4 Thema's die naar voren komen zijn verloren liefde ("Where did ya, stay last night?"), een diep verlangen en onbeantwoorde kreten ("Why don't ya hear me cryin'?"), het verlangen naar ontsnapping via de trein ("stop your train, Let her, go for a ride"), en het onvermijdelijke afscheid ("fare ya well, Never see, ah, you no more").4

De iconische openingsregel, "Whoa-oh, smokestack lightnin', shinin' just like gold" ¹, roept een krachtig visueel beeld op, maar blijft tegelijkertijd mysterieus. Het kan verwijzen naar de vonken van een stoomtrein in de nacht, maar ook fungeren als een metafoor voor hoop, verleiding, of een ongrijpbaar, gekoesterd verlangen. Willie Dixon was naar verluidt zelf verbaasd over de precieze betekenis van deze regel.³ De "dark and cryptic" aard van de teksten draagt bij aan de "mood of metaphysical agony" die het nummer kenmerkt.² Deze fragmentarische stijl weerspiegelt de orale traditie van de blues, waarin verhalen en motieven werden doorgegeven en steeds opnieuw gecombineerd, resulterend in een evocatie van een gevoelstoestand in plaats van een lineair narratief. De "flatted blue notes" zijn de sonische manifestatie van deze blues-essentie, de spanning tussen majeur en mineur, die de emotionele ambiguïteit van de tekst perfect weerspiegelt.

5. Impact, Invloed en Erkenning

De release van "Smokestack Lightnin'" in 1956 markeerde niet alleen een hoogtepunt in de carrière van Howlin' Wolf, maar ook een belangrijk moment in de evolutie van de blues en de populaire muziek. De impact van het nummer was zowel direct als langdurig, en reikte ver buiten de grenzen van de Chicago blues scene.

Ontvangst en Hitparadesucces
"Smokestack Lightnin'" behaalde aanzienlijk succes in de R&B hitlijsten van Billboard, waar het in 1956 de elfde positie bereikte (sommige bronnen noemen de achtste positie).1 Dit was een opmerkelijke prestatie voor een nummer met een dergelijk rauw, onconventioneel en minimalistisch geluid. De kritische ontvangst was eveneens positief, waarbij recensenten de authenticiteit, de "distillatie van de essentie van de blues" 2, de "pleasingly primitive and raw" kwaliteit 2, en de passie in Wolfs stem prezen.15

Een opvallend aspect van het succes van "Smokestack Lightnin'" was de hernieuwde populariteit in het Verenigd Koninkrijk in 1964. Mede dankzij de bloeiende Britse R&B-scene en de vele covers door Britse bands, bereikte het nummer daar de 42e plaats in de pop singles chart.¹ Dit trans-Atlantische succes onderstreept de universele aantrekkingskracht van het nummer.

Een Baken voor Generaties: De Invloed op de Britse Bluesboom en Rockmuziek
De invloed van "Smokestack Lightnin'" op de Britse muziekscene van de vroege jaren '60 kan nauwelijks worden overschat. Het nummer werd een standaard in het repertoire van talloze jonge Britse R&B-bands die gefascineerd waren door de authenticiteit en emotionele diepgang van de Amerikaanse blues.1 Bands als The Yardbirds maakten het nummer tot een van hun populairste live-acts, waarbij ze het soms uitrekten tot improvisatorische jams van wel dertig minuten.2 Dit toont niet alleen de populariteit, maar ook de muzikale flexibiliteit van de compositie. Artiesten als Eric Clapton werden diepgaand beïnvloed door Wolfs muziek en specifiek door dit nummer. De impact van "Smokestack Lightnin'" op de Britse scene was niet alleen muzikaal, maar ook cultureel. Het vertegenwoordigde een vorm van rauwe, ongefilterde emotie die een generatie jonge Britse muzikanten aansprak en diende als een toegangspoort tot een rijkere Amerikaanse muziektraditie. Deze Britse interpretaties speelden op hun beurt een cruciale rol in het introduceren van de blues bij een breder, voornamelijk blank publiek, en legden mede de basis voor de ontwikkeling van bluesrock en hardrock. Deze trans-Atlantische culturele feedbackloop versterkte de status van het nummer aanzienlijk. De invloed strekte zich later uit tot diverse rockgenres, waaronder psychedelische rock en heavy metal, zoals blijkt uit covers van bands als The Electric Prunes en Soundgarden.12

Eerbetoon en Conservering: Onderscheidingen en Culturele Significantie
De blijvende culturele waarde van "Smokestack Lightnin'" wordt bevestigd door een indrukwekkende lijst van onderscheidingen en erkenningen:

• Grammy Hall of Fame Award (1999) ¹
• Blues Foundation Hall of Fame (1985), in de categorie "Classics of Blues Recordings" ¹
• National Recording Registry van de U.S. Library of Congress (2009), voor permanente conservering vanwege zijn "blijvende historische significantie" ¹
• Opgenomen in Rolling Stone's "500 Greatest Songs of All Time" (op nummer 291) ¹
• Opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame's "500 Songs that Shaped Rock and Roll" ¹

Deze erkenningen door gerenommeerde instituten zijn niet louter postume eerbetuigingen, maar een bevestiging van de diepe culturele wortels en de blijvende invloed van "Smokestack Lightnin'". Deze status is mede het resultaat van de continue herinterpretatie en viering van het nummer door opeenvolgende generaties artiesten.

Tabel 2: Selectie van Opmerkelijke Coverversies

Deze tabel illustreert de brede en diverse impact van "Smokestack Lightnin'" door te laten zien hoe verschillende artiesten uit uiteenlopende genres het nummer hebben geïnterpreteerd en zich eigen hebben gemaakt. Het toont de flexibiliteit en blijvende aantrekkingskracht van de compositie, die ondanks zijn "primitieve" en "rauwe" karakter, of misschien juist daardoor, uiterst adaptief bleek.

6. "Smokestack Lightnin'" Live: De Wolf op het Podium

De studio-opname van "Smokestack Lightnin'" is onmiskenbaar krachtig, maar de live-uitvoeringen door Howlin' Wolf en zijn band tilden het nummer naar een nog hoger niveau van intensiteit en directheid.

Beschrijvingen van Howlin' Wolfs Live-Uitvoeringen
Howlin' Wolf stond bekend om zijn buitengewoon fysieke en meeslepende podiumprésence. Beschrijvingen schetsen een beeld van een artiest die "over het podium sloop als een gekooid beest, of op handen en knieën kroop, of op zijn rug rolde... al die tijd huilend en kreunend".2 Hoewel specifieke, gedetailleerde anekdotes over live-uitvoeringen van precies dit nummer beperkt zijn in de beschikbare informatie 1, kan zijn algemene, theatrale en intense stijl worden geëxtrapoleerd naar "Smokestack Lightnin'". De energie van het nummer, die al voelbaar is in de studioversie met zijn "driving, hypnotic, one-chord vamp that subtly accelerates like a steam locomotive" 2, moet live nog explosiever en dynamischer zijn geweest. Verwijzingen naar live-opnames, zoals het album "Live in Germany 1964" 22 en een gedocumenteerde performance in Engeland in 1964 8, suggereren dat "Smokestack Lightnin'" een vast en belangrijk onderdeel van zijn live-repertoire was, met name tijdens zijn invloedrijke Europese tournees.

De Fysieke en Emotionele Intensiteit
Op het podium "belichaamde" Howlin' Wolf het nummer.2 Het was meer dan alleen het zingen van een lied; het was een totale performance waarin zijn fysieke gestalte, zijn krachtige stem en zijn emotionele overgave samensmolten. De interactie met het publiek en, cruciaal, met zijn band – met name gitarist Hubert Sumlin – moet elektriserend zijn geweest. Sumlins gitaarspel kreeg live waarschijnlijk nog meer ruimte voor de improvisatie en de "tricks" waar hij bekend om stond.14 Zijn eigen woorden over het live spelen met Wolf, het "weten wanneer je erin moet komen en wanneer je eruit moet gaan," en het vinden van zijn eigen "plek" in de muziek, getuigen van een diepe muzikale verstandhouding.14 De live-context stelde Wolf en zijn band in staat om de emotionele kern van het nummer – de "metafysische doodsangst" – nog directer en visceraal over te brengen dan op de plaat.

Anekdotes en Herinneringen
Een bijzonder treffende anekdote die de essentie van de muzikale benadering van "Smokestack Lightnin'" illustreert, is het verhaal van Hubert Sumlin over hoe hij zijn plectrum opgaf om het nummer te kunnen spelen. Hij realiseerde zich dat hij het nummer beter kon uitvoeren met alleen zijn vingers: "I played it better than I ever had and realized, ‘I don’t need no pick. I don’t need anything but my fingers.’ And that was it".14 Deze openbaring, die leidde tot zijn kenmerkende vingerstijl, was niet alleen een technische aanpassing, maar een diep persoonlijk en bijna spiritueel proces in zijn zoektocht naar de juiste expressie voor Wolfs muziek. Dit detail, hoewel niet direct een live-anekdote, werpt licht op de toewijding en artisticiteit die Sumlin naar de live-uitvoeringen van "Smokestack Lightnin'" bracht.

De legendarische status van "Smokestack Lightnin'" is ongetwijfeld mede gevormd door de kracht van deze live-uitvoeringen. De verhalen en herinneringen aan Wolfs optredens, zelfs als specifieke details over dit nummer schaars zijn, dragen bij aan de mythevorming rond de artiest en zijn signatuurnummer, en verklaren mede de diepe impact op toeschouwers en collega-muzikanten.

7. Conclusie: De Eeuwige Gloed van "Smokestack Lightnin'"

"Smokestack Lightnin'" van Howlin' Wolf is veel meer dan een klassiek bluesnummer; het is een sonisch monument, een cultureel artefact dat de essentie van een rauwe, ongefilterde Amerikaanse ervaring vastlegt.² De kernkwaliteiten van het nummer – de onverbiddelijke, hypnotiserende een-akkoord groove, Wolfs ongeëvenaarde vocale oerkracht, het iconische, snerpende gitaarwerk van Hubert Sumlin, en de tijdloze, suggestieve teksten – hebben gezorgd voor een blijvende relevantie die generaties en genres overstijgt.

De duurzaamheid van "Smokestack Lightnin'" ligt in de perfecte balans tussen het specifieke – Wolfs unieke, onnavolgbare stem en stijl, de context van de Chicago blues van de jaren '50 – en het universele. De thema's van verlangen, verlies, de dreigende kracht van de (industriële) wereld, en de zoektocht naar ontsnapping of verbinding resoneren nog steeds diep. Het nummer functioneert als een microkosmos van de blues die een macrokosmos van menselijke emotie en ervaring weerspiegelt. Het is een testament aan hoe beperking – de minimalistische structuur – kan leiden tot een explosie van creativiteit en expressieve diepte.

De vele onderscheidingen, van de Grammy Hall of Fame tot de opname in de National Recording Registry van de Library of Congress ¹, en de talloze covers door artiesten uit diverse muzikale achtergronden, getuigen van de onuitwisbare stempel die "Smokestack Lightnin'" op de muziekgeschiedenis heeft gedrukt. Het is een nummer dat steeds opnieuw ontdekt en relevant gemaakt kan worden, juist omdat het niet vastzit aan één enge betekenis of stijl, maar een "mood" oproept, een gevoelstoestand die de luisteraar blijft achtervolgen en inspireren.²

De woorden van Sam Phillips, die bij het horen van Howlin' Wolf uitriep: "This is for me. This is where the soul of man never dies" ⁶, zijn bijzonder van toepassing op "Smokestack Lightnin'". Het nummer belichaamt een oerkracht, een diepe menselijkheid, en een artistieke integriteit die de tand des tijds moeiteloos doorstaat. De "eeuwige gloed" van de vonken van de trein in de titel en de tekst "shinin' just like gold" is een passende metafoor voor de blijvende impact en de stralende, zij het onheilspellende, schoonheid van dit meesterwerk. "Smokestack Lightnin'" blijft een baken, een herinnering aan de transformerende kracht van de blues en de onsterfelijke geest van een van zijn grootste vertolkers.